Kalbini ellerimin arasına alıp, yüreğinin sıcaklığını hissetmek benim için hayatın anlamından da öte ruhumun varoluş sebebiydi kuşkusuz. Dünya'ya geldiğimden beri o an'ı beklermişcesine gülmemişti yüzüm. Açmamıştı çiçeklerim hiç bir baharda. Görmemiştim gökkuşağının hiç bir rengini. Hep o an'ı beklemiştim ben. Ve hayatıma girdiğin o gün ben yeniden doğmuştum. Boşlukta yürüyordum sanki. Bulutların üstünde bir köşk sahibi olmuştum. Toz pembe bulutların üstünde... Adını duyduğumda mevsimim bahar'a dönüyordu karakışlardan. Ve ben senin kurduğun her cümle için okuduğum binlerce kitabı atıyordum hafızamdan. Siyah saçların ne kadar da güzeldi ve ne kadar da anlamlı bakıyordu o balköpüğü gözlerin. Sonra gittin apansız. Yarım kaldı bile diyemiyorum, hiç başlamamıştı aslında. Ve şimdi her geçen gün bir parçası daha kayboluyor yaşama dair umutlarımın. Anlamını yitirmiş onlarca anı var gözlerimin dalıp gittiği boşlukta. Nefes alırken kalbim acıyor. Ben sensiz daha ne kadar yaşayabilirim bilmiyorum. Bunun adına yaşamak deniyorsa ki zaten kalp atışlarım durmak üzere gittiğinden beri. Varsın vursunlar beni hayallerimin taa çatından.
Ben öleli çok oldu.
Gidemeyişim aşk'ından.
Vay be.. Ya sonra?
YanıtlaSil